Het was een superkoude en natte dag, maar ik was zo benieuwd naar wat mijn stalgenootje Pia en de paarden ons vandaag zouden brengen dat we ondanks de regen en harde wind toch in de longeercirkel gingen staan.
In het begin voelde ik me nogal ‘naakt’ en een beetje onbeholpen. Bobbie, een pittige welchpony wilde eigenlijk maar een ding, en dat was… weg! En zo voelde ik me eigenlijk ook. Ik vind het altijd nogal spannend als ik het middelpunt ben. En op dat moment was ik dat letterlijk en figuurlijk. Maar mijn nieuwsgierigheid en mijn vertrouwen in Pia wonnen het van mijn onzekerheid.
Pia stelde mij vragen over mijzelf op een rustige en respectvolle manier. Zonder oordeel en zonder consequenties.
En toen gebeurde er iets wonderlijks. Ik had het al gezien bij mijn voorgangers. Hoe mijn eigen paard een spiegel voor hen was. En Bobbie was een spiegel voor mij. Op het moment dat ik echt iets vertelde wat belangrijk was kwam hij meteen bij me staan. Alsof er ruimte ontstond en alsof hij voelde dat het van belang was voor mij. Meteen was er contact.
Wat een mooie ervaring was dat!
Dankjewel Pia dat ik dit heb mogen ervaren. Ik heb nog meer zicht gekregen op pure interactie en heb heel veel zin om hiermee verder te gaan!
Cecile, Kinderfysiotherapeut 51 jaar